My life as a pirate -(Pirates of the Caribbean fanfic)-

Haaai iedereen! Dit is mijn nieuwste 'onze verhalen' verhaal! Ik ben eigenlijk al een jaar bezig aan dit verhaal samen met mijn vriendin van op school (Elouise, misschien ken je haar nog van op The Wild horses??). Ik heb al gezien dat er een ander PotC fanfic verhaal is maar het is niet de bedoeling om het achter te doen ofzow. Het verhaal lijkt er totaal niet op. Alleen kan het begin een beetje lijken op Pirates 1 (later niet meer!). Als jullie tips hebben of reacties moeten jullie maar een pb sturen! Veel plezier met mijn verhaal (De hoofdstukken gaan per post zoals mijn andere verhalen)

Prologue

Een zacht klopje doorsneed de stilte. “Binnen!”, zuchtte ik. Krakend ging de houten deur open en Miranda verscheen. Miranda was mijn dienstmeisje. Ze droeg een eenvoudig zwart kleedje en een wit kanten schortje. Miranda glimlachte beleefd en vroeg: “Ik kom u uw nieuwe jurk tonen, juffrouw Elouize. En daarna help ik hem aantrekken. Dat zijn de orders van Lord Beckett.” Ik knikte en Miranda trok mijn nachtpon uit. Ze liep vlug naar het tafeltje waar er een groot pak oplag. Nieuwsgierig keek ik naar het pak en popelde om de jurk te zien. Miranda pakte het pak op en legde hem op mijn grote bed. Voorzichtig opende ze de doos en pakte de jurk op. Ze glimlachte en hield de jurk horizontaal voor zich uit. Ik keek met grote ogen naar de scharlaken jurk. Gouden knoopje sierden de zijkant van de jurk. Het zwarte randje van de jurk maakte hem compleet. Ik streek zachtjes met mijn hand over de zijden stof. Het voelde fluweelzacht aan. Ik hield mijn adem in want de jurk was prachtig. Miranda vroeg: “Wat vind je van de jurk, Juffrouw Elouize?”. Ik antwoordde blij: “Hij is prachtig, Miranda! Is het een cadeau van mijn vader?” Miranda knikte en zei: “Lord Beckett wil u zien, Juffrouw. Ik maak u alvast klaar.” Ik zuchtte diep en draaide mij om zodat Miranda mij kon aankleden. Miranda legde de jurk voorzichtig op mijn bed. Ze draaide zich om en liep naar de grote, houten kleerkast. Ze rommelde wat ik de lades en pakte iets op. Ik keek om en zag dat ze een korset vast had. ‘Oh, help! Niet weer!’, dacht ik wanhopig. Miranda zag dat ik haar smekend aankeek maar ze zuchtte: “Het spijt me, Juffrouw. Maar het moet.” Miranda deed voorzichtig het korset rond mijn smalle taille. Ze trok hard aan de linten zodat ik even dacht dat ik stikte. “Niet zo hard, Miranda!”, hijgde ik. “Excuseer, Juffrouw.” Maar Miranda deed het korset niet wat minder strak. Integendeel! Ze trok hem wat meer aan. Ik hield mijn adem in en wachtte tot Miranda klaar was. “Zo! Die zit vast!”, zei Miranda voldaan. Ik liet mijn adem langzaam ontsnappen. Ik stond stijf rechtop. Bang dat het korset zou losraken. Miranda pakte de rode, fluwelen jurk op. De trok hem over mijn hoofd en maakte de knoopjes toe. Toen ze klaar was liep ze denkend een rondje rond mij heen en knikte goedkeurend. Ik trok een grimas omdat de jurk en het korset te strak zaten. Miranda lette niet op mijn blik maar pakte mijn arm vast. Ze leidde me naar de kaptafel. Ze gebaarde dat ik moest zitten. Ik ging wat ongemakkelijk zitten. Miranda pakte een borstel en ging ermee door mijn lange blonde haar. Ik keek naar mezelf in de spiegel en ontdekte dat ik eigenlijk wel mooi ben. Mijn groen-bruine ogen pasten bij mijn blanke huid. Mijn neus was fijn en mijn lippen waren mooi rood. Ik wist dat ik mooier was als ik lachte maar ik wou niet lachen. Een raar gevoel sloop door mijn lichaam. Ik huiverde even. Kwam het omdat Miranda de knobbels uit mijn haren borstelde? Kwam het door mijn korset die te strak zat? Ik wist het gewoonweg niet. Miranda pakte mijn haar vast en maakte een mooie staart. Daarna deed ze het in een knotje. “Je hebt prachtig haar, Juffrouw Elouize…”, zei Miranda zachtjes. Ik antwoordde niet. Ik zag dat Miranda klaar was en stond recht. Miranda fluisterde: “U ziet er prachtig uit, Juffrouw!” Ik dwong mezelf om een klein lachje te tonen. Miranda wachtte niet op een antwoord en zei: “We gaan naar Lord Beckett! Hij zal blij zijn om u te zien, Juffrouw!” Ik kreunde zachtjes. Ik had helemaal geen zin om naar mijn vader te gaan. Hij heeft het altijd te druk met jagen op piraten. En zo had hij geen tijd voor mij. Ik haatte hem zelfs! Ik vond piraten wel sympathiek. Ze vochten voor vrijheid en wouden niet luisteren naar de wet. Miranda pakte mijn arm en leidde me door de verschillende gangen. Ik duizelde van al die gangen. We stonden stil voor de werkkamer van Lord Cutler Beckett. Oftewel mijn vader. Miranda liet me los en klopte zachtjes aan. “Binnen!”, riep een stem. Miranda opende de houten deur en liet mij naar binnen gaan. “Ik heb uw dochter opgemaakt, Lord.”, zei Miranda monotoon. Ik rolde met mijn ogen omdat ze het zoals een robot zei. Mijn vader knikte en antwoordde: “Je kunt gaan, Miranda…” Miranda knikte en verliet de kamer. Mijn vader richtte zich nu tot mij: “Je ziet er beeldig uit, Elouize! Miranda heeft goed haar werk gedaan.”, zei hij. Ik zuchtte en vroeg: “Bedankt, vader, maar waarom jaagt u op piraten? Ze willen enkel vrijheid!” Die vraag had ik al weken in haar hoofd. Eindelijk durfde ik het te vragen. Mijn vader keek rustig maar ik schrok van zijn stem: “Wat?! Vrijheid?! Ze zijn slecht! Ze stelen, moorden, beroven, liegen, enzovoort! Het is teveel om op te noemen! Zoiets vraag je niet!” Hij klonk echt woest. “Oké, nu over iets anders. Ik vind dat het tijd word om te trouwen… Hé?! Waar ga je heen?” Ik verliet met tranen in mijn ogen de kamer. Ik rende naar mijn kamer en stortte me op het bed. Ik huilde. Ik wou helemaal niet trouwen! Ik lag daar in mijn nieuwe jurk en viel zo in slaap…

“BOEM!” Ik schrok wakker in mijn nachtjapon. “BOEM!” Wat was dat toch? Slaperig keek in uit het raam en wat ik zag was ongelooflijk. Ik zag schreeuwende mannen en ook een paar vrouwen op de haven lopen. Ze vermoordden mensen, stalen geld, enzovoort. Het waren piraten! Ik dacht: ‘dit is mijn kans!’ en ik trok mijn nachtkleed uit. Ik rende naar mijn kast en haalde uit wat ik zocht: een lange bruine broek, zwarte laarzen, wit linnen hemd en een zwarte jas. Deze piratenkleren heb ik ooit gevonden in de kerker. Op een dag, toen ik nog jonger was, daalde ik de stenen trappen af naar de kerkers. Op die leeftijd vond ik piraten wel sympathiek. In de kerkers zaten verschillende mannen en vrouwen die smeekten om hier weg te gaan. Blijkbaar was er een vrouw gestorven want er lagen vrouwelijke piratenkleren op een bankje. Ik had ze meegenomen naar mijn kamer en ze daar verstopt. Ik trok het aan en keek nog vlug mijn kamer rond. Ik dacht opeens aan het wonderzalfje dat ik mijn kastje lag voor noodgevallen. Vlug liep ik naar het kastje en haalde de tube met zalf eruit. Ik stak het in mijn broekzak. Ik keek nogmaals door het raam. De grond was rood van het bloed en de mensen schreeuwden onophoudelijk. Ik liep het balkon op en keek naar beneden. Niet zo hoog. Hoogstens 2 meter. Ik klom over het stenen hekje dat rond het balkon was geplaatst. Ik ging op het hekje zitten en sprong naar beneden.
Wat versuft keek ik op. Ik was zonder gewond te raken van het balkon gesprongen. Het balkon was toch hoger dan ik dacht. Ik keek rond en ontdekte dat er een paar zwarte laarzen voor mij stonden. Langzaam gleed mijn blik naar boven en ik ontdekte een grote man. Allez, van op de grond leek hij wel groot. Hij had een lange jas aan en een hoed op. Het meeste dat opviel waren zijn dreadlocks en de rode bandana rond zijn hoofd. In zijn haar hingen er allemaal sieraden. Ik veronderstelde dat deze man een piraat was. De man keek met enige belangstelling op mij neer en vroeg: “Wat doet een jongedame hier op de grond?” Ik keek wat wantrouwend naar de man en antwoordde: “Waarom vraagt u dat? Wie bent u?” De man grijnsde en zei: “Captain Jack Sparrow, kapitein van de Black Pearl”. Captain Jack Sparrow… Daar had ik ooit al eens van gehoord bij mijn vader. En de Black Pearl was volgens hem het snelste schip van de Cariben. “En jij bent?”, vroeg Jack. Ik stond recht en zei: “Ik ben Elouize… Elouize Willems.” Ik verzon een achternaam die wel normaal klonk voor een piraat. “Zoals ik al vroeg: hoe kom jij hier? Dit is het fort van Lord Beckett. Gewone mensen komen hier niet. En al zeker geen piraten…” Ik zoog een verhaal uit mijn duim: “Wel, ik zat zoals velen van mijn kompanen in de gevangenis. Ik ben een piraat zie je. Ik zag een kans om te ontsnappen maar ik wist niet waar ik was. Uiteindelijk sloeg iemand mij neer en toen ik wakker werd stond jij hier” Ik onderdrukte de neiging om ‘u’ te zeggen. Piraten spraken meestal niet met ‘u’ “Ik zou je eigenlijk iets willen vragen. Je hebt een schip toch? Zou ik mee kunnen varen?” Jack keek even verbaast en dacht na. Ik hoopte dat hij zou zeggen dat ik mee mocht. Uiteindelijk antwoordde hij: “Oké, maar ik neem je eerst op proef. Dit is het perfecte moment. Ik zal wel kijken hoe dat je vecht. Ik zie dat je geen wapens hebt…” Hij keek naar de plaats waar dat mijn riem zat. “Wacht even.” Hij draaide zich om boog zich voorover en haalde een lang zwaard vanonder de struiken vandaan. Jack grijnsde zijn tanden bloot en reikte mij het zwaard aan. Ik nam het wapen aan en Jack zei: “Gaat uw gang maar…” Hij wees met zijn hand richting het slagveld. Ik nam diep adem en stapte uit de struiken. Voor een laatste maal draaide ik me om. Maar Captain Jack was al verdwenen. Rare man maar ja. Ik hief het zwaard op en rende schreeuwend op een paar vechtende mariniers af. Ik stond oog ik oog met een soldaat. Net toen hij ging toeslaan herkende hij me. “Juffrouw Elouize?...” Ik gaf geen antwoord maar boorde mijn zwaard diep in de borstkas van de jonge soldaat. Hij zei iets maar ik verstond niet wat. 1 moment keek ik naar het lijk dat op de grond viel. Ik had een man vermoord. De angst groeide in mij. Ik beet op mijn lip. Ik moest me bewijzen voor Jack. Anders kon ik weer jaren zitten wachtten tot er een nieuw piratenschip kwam aanvallen. Ik keek niet meer naar het lijk maar liep op een andere marinier af. Deze herkende mij niet. De zwaarden kletterden met veel kabaal op elkaar. Het geluid van ijzer op ijzer. Maar het viel niet op in de chaos van schreeuwde mensen en lawaaierige musketten. Ik sprong naar achter om een doodssteek van de marinier te ontwijken. Opeens stak ik met mijn zwaard in de buik van de man. Hij keek even versuft naar het zwaard in zijn buik en viel toen neer. Ik trok het zwaard uit zijn buik en keek één tel met grote ogen naar de bloederige punt van het zwaard. De piraten waren blijkbaar in de meerderheid. De mariniers trokken zich terug op bevel van de admiraal. Juichende kreten stegen op uit de grote menigte piraten. Ze liepen huizen binnen en stalen wat ze konden. Ik stond daar maar wat voor me uit te staren. Ik kon niet geloven dat ik 2 mannen heb vermoord. Maar het moest wel. Verscheidene mannen kwamen uit de huizen met gouden bekers, munten, sierraden, … Enkel ik bleef achter op de kade. Iedereen liep weer naar het schip: The Black Pearl. Ik maakte aanstalten om mee te gaan tot ik opeens een harde klap op mijn hoofd kreeg. Een stekende pijn vulde mijn hoofd. Ik viel op de grond en verder wist ik niets meer.