My stupid life

Marieke zat voor de laptop en keek naar het scherm, tranen rolde over haar wangen, maar dat had niets te maken met wat er op het forum gebeurde waar ze op bezig was. Maandag, dacht ze, maandag ga ik er aan… Ineens kwam er een andere gedachte haar hoofd binnen. “Je bent gestoord, daarom moet je naar die woongroep!” Riep de ‘stem’ tegen haar en meteen barstte ze weer in tranen uit. “Je bent een gek, een malloot!” De stem bleef doorratelen met beledigingen. Marieke stond op en liep naar de bank die in de kamer stond, er lag een kapot gescheurde lap stof op. Ze pakte de lap op en zette haar tanden er in. Ze begon aan de lap te trekken tot ze het geluid hoorde van scheurend stof. “Zie je nou wel!” Riep de stem tegen haar. Het liefst zou ze tegen de stem schreeuwen dat hij weg moest gaan, maar dat durfde ze niet. Met haar vingers maakte ze het gat in de oude handdoek groter en begon het verder uiteen te trekken. Gingen ze maar weg, waren ze maar weg, die verrekte rotstemmen, dacht ze terwijl ze de gescheurde handdoek teruggooide op de bank en naar de laptop liep. Ze vernieuwde de pagina en keek even naar een paar nieuwe posts, maar was er met haar gedachten niet echt bij. Een andere stem kwam naar voren in haar hoofd. “Rot toch op…” Mompelde de stem “Je bent nergens voor nodig, ga gewoon weg!” Marieke drukte haar handen tegen haar oren “Ga weg…” Fluisterde ze, in de hoop dat ze weg zouden gaan.

Bang en boos keek Marieke naar het kussen op de bank, ze wilde niet naar een woongroep. Waarom werd er nooit aan gedacht dat zij ook vriendinnen had op haar huidige school? Waarom werd daar nooit aan gedacht? “Fijn…” Mompelde ze “Drie verschillende basisscholen, al een keer gewisseld van voortgezet onderwijs en nu waarschijnlijk nog een keer naar een andere school.” Woedend sloeg ze in het kussen en kneep haar bruine ogen dicht. Ze opende haar ogen pas weer toen ze gestopt was met slaan en minder boos was. Ze stond op en liep naar haar moeder toe. “Mag ik misschien nog een oude handdoek?” Vroeg ze. Ze wist dat het dom klonk, maar handdoeken verscheuren hielp wel. Haar moeder knikte en liep weg, Marieke bleef op dezelfde plek staan als waar ze stond en wachtte tot haar moeder haar een handdoek kwam brengen.