Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.
Schrijf hier je eigen verhalen! Fantasieverhaal, reallifeverhaal, sprookje, dierenverhalen, humorverhalen, liefdesverhalen of overige verhalen... En je kan hier ook lekker chatten. Veel plezier!
Informatie Naam & bijnaam: Quinty or just Q Favoriete schrijfstijl: Ik schrijf alles graag ^.^ Titel beste zelfgeschreven verhaal: Are you afraid of Death?
Onderwerp: || Queen of Slytherin House || [HP Fanfic] za mei 12, 2012 7:51 am
Note; Sorry als ik Engelse en Nederlandse termen door elkaar gebruik xD Ik probeer er zo veel mogelijk op te letten, maar aangezien ik de films in het Engels heb gezien en de boeken in het Nederlands heb gelezen, haal ik ze nog wel eens door elkaar xD
Inleiding
”Slytherin!” De sorteerhoed was duidelijk geweest. Dat was misschien ook het enige kleine momentje waarin ik nog íets van trots in de donkere ogen van mijn vader had gezien. Niet dat ik me er veel aan stoorde. Ik bedoel maar, ik wist pas net dat Professor Severus Snape mijn vader was. Let me explain, ik ben opgegroeid in een weeshuis. Mijn ouders konden/wilde niet voor me zorgen toe ik geboren werd en hadden me maar gewoon op de stoep van het weeshuis gelegd. Tja.. Wat moesten ze anders hè? Nou ja. Mij boeide het niet zo veel, ik bedoel maar, ik was ook maar net een dag of drie oud. Maar goed. Ik werd dus opgevangen in dat weeshuis, alles gezellig en aardig. Nou mooi niet dus! De andere kinderen hadden een hekel aan me. Ja, wat moest je ook met die vreemde, lange, slungelige Valaina Snape. Dat was het enige wat de andere van me wisten. Mijn naam, verder was er niets van mijn geschiedenis bekend. Wie mijn ouders waren, waar ik vandaan kwam, helemaal niets. Op de bijbehorende brief, die ik in mijn knusjes had gehad toen ik op de stoep lag, had alleen gestaan dat ze me Valaina moesten noemen en dat Snape mijn achternaam was. Nou, dat verschaf veel duidelijkheid. Ik heb in totaal 11 jaar van mijn leven daar gezeten. Totdat op de vooravond van mijn verjaardag, drieëntwintig Juni, een oude grijze man in het weeshuis kwam die met me wilde spreken. Hij had iets vaags over dat ik een heks was en dat ik naar Hogwarts School of Witchcraft and Wizardry zou gaan. Hij had me een brief gegeven en gaf me zijn naam; Professor Dumbledore. Waarna hij al snel weer vertrok en me alleen achterliet. Op een of andere manier vonden de andere kinderen in het weeshuis totaal niet erg dat ik weg ging. Ik had in die 11 jaar een zekere reputatie opgebouwd als treiterkop, ondanks dat ik een meisje was. Een meisje waarvoor elke jongen bang was. Ik vond het heerlijk, eindelijk weg uit dit muffe, dodelijk saaie huis en de weide wereld in trekken. Nou ja, dat zou doen nadat ik van Hogwarts af zou komen, dat wist ik nu al. Maar, eerst de zeven jaren overleven. Een eitje, zo bedacht ik mezelf. Maar dat had ik beter niet kunnen denken. Eenmaal in Daigon Alley, leek alles als een totaal andere wereld voor me. Er waren mensen zo als ik, heksen en tovenaars. Ik had geld, praktisch een half fortuin. “Een kleine erfenis van je moeder,” had Professor Dumbledore me verteld. Ik vond het jammer dat hij nooit over mijn ouders had gesproken, niet wetend dat ik er snel genoeg zelf achter zou komen. Maar goed. Ik had al snel mijn boeken, gewaden en een zwarte kat met smaragd groene ogen. Ik had dus alleen nog een toverstok nodig, en deze zou ik halen bij Ollivanders. Het belletje rinkelde vrolijk, toen ik de zaak binnenstapte en verbijsterd om me heen keek naar alle dozen die er stonden. Dear lord, wat heb ik daar mijn ogen uitgekeken. Al moet ik toegeven dat ik wel schrok toen opeens Ollivander vanachter een stapel tevoorschijn kwam en me met een glimlach welkom heette in zijn winkel. “U komt voor een toverstok, neem ik aan,” werd er aan me gevraagd. Ik had de neiging om hem toe te snauwen, maar bedacht me wijselijk dat ik me beter in kon houden. “Inderdaad,” had ik stijfjes, met een kalm knikje, geantwoord. De grijze ogen van Ollivander waren even een paar seconden over mijn lichaam gegaan, voordat hij weer achter een stapel vandaan kwam met een doosje in zijn hand. “Beukenhout, Drakenbloed, 25 ½ centimeter lang.” Een donkerbruine stok werd in mijn handen geduwd. Ik had er een flinke zwiep mee gegeven, waarmee ik een stapel boeken vernietigde. Er had een grijns op mijn gezicht gestaan, maar de stok werd me al snel afgenomen. “Nee, nee,” had Ollivander gemompeld, terwijl hij terug was gelopen. Niet veel later kwam hij terug met een nieuwe doos, iets kleiner. “Berkenhout, Eenhoornhaar, 22 centimeter, redelijk buigbaar,” mompelde Ollivander. Ik had de stok al opgepakt voordat hij was uitgesproken en zwaaide ermee in de richting van het raam. Ik kan me nog herinneren dat ik een warm gevoel door mijn arm voelde gaan en er hadden rode vonken uit mijn stok geschoten. Ik had mijn toverstaf. Omdat het niet verstandig was om terug te gaan naar het weeshuis, zou ik de resterende dagen voordat ik naar Hogwards zou gaan in de Leaky Cauldron doorbrengen. Kon ik meteen een beetje onder de tovermensen komen, zo had ik het mezelf bedacht. Ik kan me nog herinneren dat ik, twee dagen voordat we met de trein naar school zouden gaan, een lange man met lang witblond haar tegen het lijf liep. Zijn blik was kil geweest, maar zijn stem had me op een dwaalspoor gezet. Alsof hij me kon. Ik krijg er nog steeds de rillingen van als ik er aan denk. Maar, de grote dag was aangebroken en ik had al vroeg mijn spullen gepakt. Eenzaam en alleen had ik een karretje gepakt op het King’s Cross Station en was naar perron negen en tien gelopen. Ik had gehoord, of eigenlijk afgeluisterd bij een stel andere, dat je door de muur tussen perron negen en tien moest lopen om op 9 ¾ uit te komen. Dus was ik op een holletje op de muur afgerend, waarna ik inderdaad uit kwam bij een vuurrode stoomtrein. Aangezien ik niemand had om uit te zwaaien, was ik gelijk de trein ingestapt en was opzoek gegaan naar een coupé waar nog niet zo veel mensen zaten. Uiteindelijk kwam ik uit bij een coupé waar twee jongens en drie meisjes zaten. De meisjes leken van mijn leeftijd te zijn, terwijl de jongens duidelijk ouder waren. Ik vroeg kalm of ik er bij mocht komen zitten, wat ze wonderbaarlijk genoeg goed vonden. “Nieuw op Hogwarts?” had één van de drie meisjes aan me gevraagd. “Inderdaad. Valaina Snape, aangenaam,” had ik me voorgesteld. Ik kan me blikken die de jongens onderling uitwisselde nog goed herinnerde. “Snape? Ben jij familie van Professor Severus Snape?” Ik had de jongens even vreemd aangekeken. “Van wie?” Ik geloof dat ik erg verbaast had geklonken, aangezien er nog meer blikken werden uitgewisseld. “Professor Snape. Docent Toverdranken op Hogwarts. Als we er zijn en je komt in Slytherin zal ik ‘m je aanwijzen.” En zo doende kwamen we in gesprek over de verschillende afdelingen en waar we het liefst wilde zitten. Ik had me bedacht, al voordat ik in de trein zat, dat ik in Slytherin wilde komen. Die afdeling sprak me gewoon het meeste aan. Geen idee waarom precies. Terwijl de andere spraken over Hogwarts en wat ons, nieuwelingen, allemaal te wachten stond. Dacht ik na over die Professor Snape waar ze het over hadden. Zou hij echt mijn vader kunnen zijn? Eenmaal aangekomen op Hogwarts, door eerst met bootjes naar het kasteel te worden begeleid, stonden we allemaal te wachten om de Grote Zaal in te kunnen. Iedereen keek z’n over uit, voordat we eindelijk naar binnen mochten en werden gesorteerd. Één van de meisjes die naast me had gezeten in de trein, Flora Carrow, wees me op een man met vettig zwart haar, een lange scherpe neus en een zwarte mantel aan. “Dat is Professor Snape, hoofd van Slytherin House.” Mijn groene ogen waren naar de man toe gegleden, die op eenzelfde moment mij aankeek. Er leek iets van een schok in zijn ogen te zien, maar ik heb dat nooit met zekerheid durven te beweren. Wel was ik er op een of andere manier van overtuigd dat hij mijn vader was. “Valaina Snape.” Er had geroezemoes om me heen geklonken toen mijn naam werd omgeroepen en even zag ik Dumbledore’s ogen in de richting van Snape glijden. Waarna ik plaats nam op het krukje en de sorteerhoed op mijn hoofd werd gezet.
Note; Het feit dat Valaina in een weeshuis heeft gezeten lijkt op de geschiedenis van Tom Riddle, daar heb ik het idee ook van xD
Index 