Dimensia, een onbekende droomwereld

Kayce schreef:

Ik ben Kayce, en ik draag al heel m'n leven een geheim met me mee... Dimensia, het is een wereld, ergens, ergens tussen de wolken,... Helemaal van mij alleen....

Kayce draagt een bijzondere rode steen mee, de Steen van de fantasieën (ofwel Droomedelsteen), die al eeuwen in haar generatie gaat van moeder op dochter op 10-jarige leeftijd, waardoor ze in Dimensia raakt. Ze moet zwijgen over deze droomwereld, zodat ze niet gevangen word door de demonen die in Dimensia huizen...

Ik loop naar een verlaten steegje en leg de Droomedelsteen op het aarden landweggetje. Ik zeg: "Neem me mee op de reis van mijn fantasieën, neem me mee naar Dimensia." Ik raap de steen op en voel het kietelende gevoel in mijn buik als ik naar boven word gezogen, naar Dimensia, dat boven de wolken ligt. Ik land stevig op het marmeren wegje en zie mijn favoriete paard Dot staan. Dot is zo'n schatje! Ik spring op m'n paard en rijd naar mijn kasteel, waar Kati, mijn Dimensiavriendin al staat te wachten...

"Hallo, Kayce." "Hoi, Kati!" "Hoe gaat het?" "Goed, jij?" "Ook, hoor. Hé, ik heb koekjes gebakken, wil je er wat?" "Natuurlijk, Kati!" Ik ga mee naar binnen en ruik de geur van verbrande koekjes. "Euh, Kati, zeker dat je ze er op tijd hebt uitgehaald?" "O nee, ik ben ze er vergeten uithalen!" Kati rent naar de keuken en opent de oven, en meteen vult de keuken zich met rook. Kuchend gooit Kati de zwartgeblakerde koekjes in de vuilnisbak. "Gelukkig heb ik er nog enkele van gister," zegt Kati terwijl ze een lichtroze schaal gevuld met goudgele koekjes uit de kast haalt. Ik pak er een en neem een hap. "Heerlijk, Kati." zeg ik met m'n mond vol koek. "Dankje," zegt Kati. Kati was zo lief, maar niet liever dan mijn bff in de echte wereld.

M'n bff in de echte wereld is Kelsi. Kelsi weet nog niks van Dimensia, maar dat mag ook niet. Als ik iemand anders vertel van Dimensia, gebeurt er iets met mij en die 'iemand'... Maar het is zo verschrikkelijk om geheimen achter te houden voor Kelsi. We vertellen alles aan elkaar, maar Dimensia houd ik altijd achter. Ik wil niet dat ons iets overkomt, en dan vooral wil ik Kelsi beschermen. Ze is zo lief, er mag haar niks gebeuren!

Kati zegt: "Hé, waar denk je aan?" Als ik iemand in Dimensia over de echte wereld vertel, ga ik er zelf aan... "Niks," zeg ik. "Nou ik denk dat ik maar eens ga," zeg ik tegen Kati. "Tot ziens," antwoordt ze. Ik keer terug en stap van het trapje aan de rand van Dimensia, zodat ik weer in de normale wereld beland. Oh, het is 2 uur: tijd om naar Kelsi te gaan

Ik loop snel naar Kelsi en kom 10 minuten te laat aan. Kelsi lacht: "Waar heb jij gezeten?" Zeg niet Dimensia, zeg niet Dimensia... "Ik was de tijd uit het oog verloren." "Oké, het is je vergeven." Gelukkig kon ik me inhouden om Dimensia te zeggen. Het is zo MOEILIJK om de waarheid niet te zeggen! Een schuldgevoel. Echt hatelijk... Maar als er iets met Kelsi gebeurd, dan zou dat schuldgevoel nog groter zijn. Of dan zou ik het misschien zelf niet voelen... De demonen zijn niet de liefste. Niemand heeft kunnen doorvertellen wat ze meemaakten, omdat ze het nooit hebben kunnen navertellen.

We gaan naar Kelsi's kamer. Ze vraagt me: "En, heb je al veel gedaan vandaag." "Nee, niet echt." Waarom kan ik de waarheid niet zeggen... Het voelt écht niet tof. "Jij?" vraag ik? "Nee, niet echt." Het blijft even stil. "Wat gaan we doen?" vraag ik. "Pfff, ik weet het niet. Hé, misschien kunnen we koekjes bakken!" "Oké! Heb je alles liggen?" "Ja, hoor. Mam bakt graag, maar ze laat meestal de koekjes in de oven aanbranden." "Haha, daarnet, toen ik in..." Ooh, nee. Dimensia, ging ik zeggen. "Heeft mam ook cakejes laten aanbranden in de oven." Liegen. Ik haat het. Ze leerden me om niet te liegen, maar fluisterend had mam eraan toegevoegd: "Behalve als het om Dimensia gaat." Zelf pap weet niets van Dimensia, het moet onder de meisjes van ons familie blijven.