1ste klas verraad.

Nimmer meer zal ik die dag vergeten, nimmer meer. Altijd zal ik het blijven herinderen als de dag van gisteren. Het is voor eeuwig in mijn geheugen gegrift. Niemand kan het er uit halen. Waar ik het over heb... De ergste dag ooit:

Hoofdstuk 1

Het was vroeg in de ochtend. Een zonnestraal viel op een oude verlaten stal, mijn stal. Jaren geleden was ik Smaragd daar achter gelaten. Natuurlijk niet zomaar, ik kreeg eten een drinken mee. Maar daar moest ik het mee doen. Langzaam begonen mijn vooraden op te raken. Steeds minder hield ik over. Steeds minder water kon ik drinken. Met mijn laatste krachten kon ik me in leven houden, en de gedachte aan mijn baasje. Ik weet nog precies wat ze had gezegt. "Rustig maar Smaragd, binnenkort kom ik terug." Maar nog steeds was ze niet teruggekeerd. Maanden gingen zo voorbij. Nooit kwam ik te weten waarom ze me achter liet. En nu 5 jaar later heb ik leren overleven in het bos. Ik heb geleerd me t ekunnen verdedigen. Te vechten, ja zeker te vechten voor mijn leven. Elke dag moest ik een zware strijd leveren wilde ik overleven. Tot de die dag, de ergste dag ooit, de ergste dag in mijn hele leven. Nog erger dan de dag dat ik werd achtergelaten. En ik zwoor bij mij zelf dat het nooit weer zal gebeuren. De dag begon als altijd vredig. Een zonnestraal verwarmde mijn vacht. Kalm opende ik mijn ogen. Zoals altijd begon ik met mijn ochtendwandeling. Rustig liep ik een rondje door het bos. Ik genoot van de koelte die het gaf. Afentoe snoof ik de wilde bosgeur op. Mijn hoeven kwamen zachtjes neer op de grond. Steeds verder liep ik. Tot ik bij het kleine bosven kwam. Ik boog me voorover voor een slokje. Het water smaakte heerlijk koel. Ik voelde zoals gewoonlijk de aandrang om het water in te gaan. In mijn hoofd sprak ik met mezelf af om dat straks te doen. Wat ik toen nog niet wist was dat er geen straks was...

Plotseling klonk in de verte een geluid, het was onbekend en een nieuwsgierig gevoel kwam in mij los. Ik ben erg nieuwsgierig en wou dan ook onmiddellijk weten wat het was. Ik nam nog een slok en liep toen richting het geluid. Het klonk als harde stappen die half op die van een wolf en half op die van een paard leken. Ik dacht na, zou ik gaan of niet. Op mijn allerzachtst sloop ik naar het wezen toe. Helaas niet zacht genoeg. Toen ik er bijna was stapte ik op een tak. Onmiddellijk keek het op en rende weg. Dit ging zo snel dat ik het niet goed kon zien. Het enige wat duidelijk te zien was waren de helderblauwe ogen en zwarte vacht van het wezen. Het hele bos was in stilte vervallen, alsof er iets vreselijks ging komen. Geen enkel dier maakte ook maar het minste geluid. Mijn hart klopte zo hart da ik zeker wist dat het op een kilometer afstand nog te horen zou zijn. Plotseling ritselde er iets naast mee, ik sidderde van angst en legde mijn oren naar achter. Toen er vlak achter me geritsel klonk draaide ik me steigerend om. Er was niks te zien maar dit keer klonk het geritsel weer van een andere kant. Het leek wel alsof ik omringd was door heel veel vreemde wezens. Ik werd steeds angstiger. Plotseling schoot er iets Zwarts voorbij, vlug deinsde ik achteruit. Om van achteren vastgegrepen te worden. Een klauw boorde zich licht in mij. Ik steigerde en mijn belager vloog door de lucht. Toen het wezen neer kwam krabbelde het onmiddellijk weet overeind. Dit keer bleef het grommend staan en kon ik het bestuderen. Het leek op een soort half wolf half paard. Maar wat mij het meest interesseerde waren zijn blinkende witte tanden, die steeds dichterbij kwamen. Boven de tanden straalde twee felle blauwe ogen diepe woede uit. Het haalde uit en er verscheen een snee op mijn borst. Ik verzette me en gaf het dier een trap. Hij vloog weg en was even buiten gevecht, maar niet voor lang. Ieder