Are you afraid of Death?

Spoiler:

'Neza, Neza!' Verschrokken keek ze op. Recht in de ogen van haar beste vriendin. Tranen welden op. 'O nee, niet weer.' Haar vriendin kreunde. 'Was het weer zover?' Ze knikten en barsten in huilen uit. Haar vriendin zuchtte en begon haar zachtjes te troosten. 'Stil maar, je weet maar nooit.' Maar deze woorden drongen niet eens meer tot haar door. Ze wist wat ze had gezien, maar ze zou het nooit geloven. Dit kon gewoon niet waar zijn. Het kon niet, echt niet. Nog meer tranen rolden over haar wangen. 'S-Shizu.' Mompelde ze zacht. 'Wat is er Neza?' De stem van haar beste vriendin, Shizu, drong langzaam tot haar door. 'Zou het echt waar kunnen zijn?' Shizu liet Neza even los en keek haar recht in haar betraande ogen aan. Daarna schudde ze zacht haar hoofd. 'Nee Neza, dit zal nooit gebeuren.' Daarna vielen ze elkaar weer in de armen en wiegde Shizu, Neza zachtjes heen en weer. 'Het zou nooit gebeuren. Dat beloof ik.' dacht ze nog net.

'Mam, ik ben thuis!' Vermoeid legde Neza haar tas op de band en plofte er naast neer. 'Wat is er lieverd?' Ze keek op, haar moeder kwam met een glimlach op haar gezicht naar haar toe gelopen. Met een zucht wendde ze haar gezicht af. 'Het is niets,' klonk er zacht. Haar moeder glimlachte, 'Wat is er nou werkelijk aan de hand?' Ze ging naast haar dochter zitten en wreef zachtjes door diens haar. Afwezig staarde ze naar een foto van haar man. Een zucht weerklonk. 'H-het gaat best, mam,' zei Neza zacht. Toch vond ze het heerlijk om zo weer eens bij haar moeder te zitten. Sinds de dood van haar vader, een jaar geleden, hadden ze nooit meer zo bij elkaar gezeten en gepraat. 'Sorry, schat,' zei haar moeder zacht. Ze liet haar dochter los en liep naar de keuken, nog altijd met die afwezige blik in haar ogen. Soms vroeg Neza zich nog wel eens af waar haar moeder allemaal aan dacht. Ze pakte haar tas op en liep rustig naar haar kamer toe. Terwijl haar hoofd vol zat met alle gedachten en de beelden van vanmiddag.

Eindelijk op haar kamer gooiden Neza haar tas in een hoekje en liet zich op haar bed vallen. Terwijl ze naar het witte plafont staarde probeerde ze zich te bedenken wat er allemaal aan de hand was met haar. Ze wist wat ze zag, maar ze kon niet thuisbrengen waarom ze het zag. Met een zucht ging ze overeind zitten en liep naar haar computer toe. Terwijl de computer met een zoemend geluid aan het opstarten was keek Neza naar een foto van haar en haar vader in een bootje aan het meer. Ze zuchten zacht en wende zich af van de foto. Nu wilde ze niet huilen. Niet nu. Toen de computer was opgestart vroeg ze zich af wat ze ook al weer wilde opzoeken. Pas toen de beelden terug voor haar ogen kwamen wist ze het weer en tikte bij het zoekbalkje van Google in: 'Psychische aandoeningen.' Terwijl de zoekmachine aan het zoeken was werd er op haar deur geklopt. 'Binnen.' Zei ze rustig. 'Neza, Neza, Neza.' Neza rolde met haar ogen toen haar broertje binnen kwam. 'Wat is er Cero?' Vroeg ze zuchtent. Ze wreef met haar beide wijsvingers over haar slapen heen, lasof ze hoofdpijn had. 'Neeezzzaaaaaa!' Cero stond nu vlak naast haar en begon in haar oor te gillen. 'En nu is het genoeg!' Gromde Neza terug. Ze pakte haar broertje op en zette hem haar kamer uit. Daarna deed ze de deur opslot en liep weer terug naar haar computer. Toen ze op haar stoel was en zich naar haar computer toe draaiden zag ze dat Google klaar was met zoeken en een flink aantal sites had uitgezocht voor haar.
Het komende half uur was Neza alleen maar bezig met het zoeken naar iets wat op haar 'problemen' leek. Maar tot nu toe kon ze niets vinden. Dus dan maar proberen met een andere zoekwoord. Ze dacht even na en typte toen voorzichtig: 'Doden zien' in. Meteen kreeg ze een aantal pagina's op haar beeldscherm. Maar er was niets wat echt interessant was. Ze zuchten en wilde net de computer uitzetten toen ze een pop-up kreeg van een of andere site. Normaliter zou ze er niet op in gaan, maar dit klonk wel veel belovend. Ze klikte op de link en bekeek de pagina. Het enige wat er stond was een inktzwarte pagina, in totaal stonden er vijf woorden op, in een rood bloederig lettertype.

Hoofdstuk 1:

De volgende ochtend dat Neza wakker werd, vroeg ze zichzelf af of het niet allemaal een droom was geweest. Het leek zo onecht. Ze had een site gevonden waar de vraag: Are you afraid of Death? had gestaan. Dat kon toch niet echt zijn. Maar, nu ze er over nadacht, was ze eigenlijk wel bang voor de dood? Na alles wat ze het afgelopen jaar had gezien leek het wel alsof de dood haar op de hielen zat. Met een zucht ging ze recht op zitten en wreef het overtolige slaap uit haar ogen. Ze geeuwde en rekte zich uit. Om haar heen hoorde ze de dagelijkse geluiden. Haar moeder die naar beneden liep om koffie te zetten, haar broertje die in de kamer naast haar met zijn Lego zat te spelen. Alles was vredig. Neza dacht even na, haar ogen gleden weer naar de foto van haar vader. Tranen prikte in haar ogen. Meteen wist ze welke dag het was vandaag. Ze stapte uit bed, kleden zich vlug aan en liep naar beneden toe. Haar moeder zou het wel begrijpen.

Met een zucht liep Neza zich op een stoel in de eethoek vallen. 'Neza?' Vroeg haar moeder voorzichtig. Ze wierp een blik op haar dochter, en daarna op de kalender en wist meteen wat er aan de hand was. 'Moet ik naar school bellen?' Maar Neza gaf geen antwoord. Ze staarde gewoon wezeloos voor zich en leek diep in gedachten te zijn. Cero had de stemmingswisseling van zijn grote zus ook opgemerkt en hielt zich wijselijk stil. Hij wist wat er kon gebeuren als hij vandaag iets verkeert tegen zijn zus zou zeggen. Neza at zwijgend haar ontbijt op, terwijl haar gedachten alles op een rijtje probeerde te zetten. Ze wilde wel naar school toe, ze kon zich niet altijd thuis blijven verstoppen. Ooit moest ze het toch gaan zeggen? En ze wilde met Shizu spreken over die site die ze gister had gezien. Dus dan moest ze wel naar school toe. Ze slikte een brok weg. Het zou niet makkelijk gaan worden, maar ze moest het proberen. 'Ik schrijf wel een briefje,' de woorden van haar moeder deden haar opkijken. 'Dank je. Mam,' zei ze zacht. Daarna stond ze op en liep terug naar boven toe om zich klaar te maken voor school.

Zwijgend zat Neza op de fiets. Ze was er nog steeds niet helemaal bij met haar gedachten en was blij dat ze de weg naar school blindelings kon fietsen, anders was ze zeker zes of zeven keer verdwaald geweest. Haar gedachten waren er niet bij vandaag, en diegene die haar goed kenden wisten waardoor dat kwam. Hopelijk zou ze niet te veel problemen krijgen op school. Nu wist ze wel dat ze een briefje bij zich had van haar moeder, voor de docenten, maar toch zou het een lange en zware dag gaan worden. Een toeterende auto sneed haar de weg af. 'Kijk eens uit je doppe, domme griet.' Schreeuwde de man achter het stuur naar haar toe. Neza keek de man fel aan en stak haar middel vinger op. Maar terwijl ze naar de man keek werd het zwart voor haar ogen.


Neza kon maar met moeite haar stuur recht houden. Ze stopte langs de stoep en probeerde haar hart, die tegen haar borstkas hamerde, te kalmeren. Was het weer zo ver? Had ze weer gezien hoe iemand dood ging? Een huivering ging over haar rug heen. 'Are you afraid of Death? Die vraag schoot weer door haar hoofd heen. Misschien was ze wel bang voor de dood, en dat ze daarom die dingen ziet. Maar, het was zo onlogisch. Ze had vaak genoeg geprobeert om zichzelf te vermoorden, dus waarom zou zedan bang er voor zijn? Ze visten haar mobiel uit d'r zak en smste Shizu dat ze wat later naar school toe kwam, ze zou wel weten hoe dat kwam. Daarna dacht ze terug aan de tijd dat haar vader net was overleden. Ze had altijd een sterke en hechten band met haar vader, en zijn verlies kwam zwaar aan bij haar. Ze had daarna ook verschillende keren geprobeerd om zichzelf van kant te maken. Totdat Shizi haar tegen hielt om van de brug te springen, toen was het was echt tot haar doorgedrongen wie ze er allemaal mee pijn deed als zij ook nog zou sterven. Haar moeder zou dan helemaal niemand, buiten haar broertje, hebben. Daarna was het eigenlijk wel beter gegaan. Behalve dat ze sinds die nacht die vreemd soort visioenen kreeg. Ze zuchten, en reed rustig door naar school toe. Terwijl ze over het spoor reed zag ze dat een ambulance richting de Grote Straat reed. Een onheilspellend gevoel overspoelde haar. Ze wenden zich af en reed het schoolplein op.

Zeker één uur te laat was ze op school. Ze leverde het briefje in bij de balie en het werd haar aangeraden over bij de EHBO langs te gaan, ze zag zo wit als een lijk. Maar ze had nu geen zin om erover te praten, dus deed ze wat make-up op haar gezicht en liep ze naar boven toe. 'Lokaal A34' Mompelde Neza terwijl ze voor de deur stond. Hier had ze les, Nederlands, om precies te zijn. Haar mentor gaf deze les. Ze zuchtte zacht en liep de deur binnen. In een klap viel het geluid in het lokaal, wat net nog zo oorverdovend had geklonken, weg. Achtentwintig paar ogen staarden haar aan, inclusief die van haar docent en mentor Mevrouw der Witte. Ze zuchtte, liep naar de lesenaar en legde het briefje neer. Daarna ging ze op haar plaats, naar Shizu, zitten en zag dat haar vriendin haar aanstaarde. Zwijgend pakte Neza het spiegeltje uit haar tas en bekeek haar gezicht. Ze was inderdaad zo wit als een lijk en haar ogen waren rood omrand. Ze had weer eens gehuilt. Ze begroef haar gezicht in haar handen en voelde de armen van Shizu om haar heen. Mevrouw der Witte ging weer verder met de les, en probeerde de aandacht van de andere kinderen erbij te houden. Ze letten gelukkig niet zo op Neza en Shizu, wat wel goed uitkwam. 'Waarom ben je dan ook naar school gekomen?' Vroeg Shizu zacht, terwijl mevrouw der Witte verder ging met zelfstandige en bijvoegelijke werkwoorden. Tranen liepen onder d'r handen uit. Ze kon er niet meer tegen. 'I-ik m-moest j-je s-spreken.' Kwam er als stamelend antwoord. Shizu zuchtte en begon Neza te troosten. Dit moest op houden. Hier kon haar vriendin niet voor altijd onder blijven leven, het zou haar breken. En dat zou Shizu zelf niet aan kunnen. Gelukkig ging de bel al snel. Toen Neza het lokaal uit wilde lopen werd ze tegengehouden door mevrouw der Witte. Ze knikte naar Shizu dat ze door kon lopen. 'Ik wacht buiten wel.' Mompelde deze terug. 'Neza.' Mevrouw der Witte deed haar opkijken. 'Ja, mevrouw.' Mompelde ze zacht. 'Ik vindt het bijzonder moedig van je dat je nu naar school durft te komen. De meesten kinderen zouden het laten afweten.' Neza wendde haar gezicht af. 'Ik wilde ook eigenlijk niet naar school toe.' Mompelde ze. Ze veegde de resterende tranen weg met haar mouw en keek haar mentor aan. 'Dat snap ik,' antwoorden deze, in haar stem was duidelijk tehoren dat ze mee voelde met Neza. 'Ga maar gauw. En hou je haaks,' Neza knikte, bedankte mevrouw der Witte en liep het lokaal uit.

'Vertel nou eens wat er is gebeurd.' Samen met Shizu zat Neza in de holle boom, het was een van de zovele bomen op het schoolplein, maar hier hadden de twee vriendinnen elkaar ontmoet en dit was altijd 'hun plekje' gebleven. 'Nou.' Begon Neza langzaam. 'Ik reed op weg naar school toe, maar ik was er niet helemaal bij met mijn hoofd.' Shizu knikte. 'Begrijpelijk.' 'Toen toeterde een man naar me en begon me uit te schelden omdat ik zijn pad afsneed. Maar terwijl ik mijn midelvinger naar hem uitstak en hem aan keek, kreeg ik weer zo'n soort van visioen.' Ze zag dat zelfs haar vriendin bleek rond haar neus werd. 'Ik zag de man, in zijn auto, geplet worden onder een vrachtwagen die kantelde. Ik schrok me dood en reed bijna tegen de stoeprand aan. Nou ja, daarna heb ik jou een smsje gestuurd.' Shizu knikte, dat smsje had ze inderdaad ontvangen, waarna ze het meteen tegen Mevrouw der Witte had gezegd. Neza huiverde, ze wilde niet verder praten. Het gedeelte over haar vader zou te veel pijn doen. 'Ga naar huis toe.' Hoorde ze Shizu zeggen, maar ze schudde haar hoofd. 'Nee, ik moet je nog iets laten zien.' Ze pakte Shizu bij haar hand en trok haar mee naar de mediatheek van de school.

Eenmaal achter de computer haalde Neza een briefje uit haar zak en tikte het adres in dat erop geschreven stond. Nu opeens kreeg ze een fel gekleurd scherm met een smiley waaronder stond: 'De site die je zoekt in momenteel niet beschikbaar, waarschijnlijk is deze pagina definitief verwijderd. We hebben enkele suggesties voor u als u verder wilt zoeken. Met eronder een hoop andere links. Verbaast staarde de twee meiden naar het scherm. 'Wat wil je me nou precies laten zien Neza?' Vroeg Shizu. Neza zat al net zo verbaast te kijken, dit kon niet. Ze had het adres goed ingetikt, ze wist het zeker. 'G-gister.' Bracht ze stotterend uit. 'Gister had ik een ander scherm. Een zwarte, met vijf woorden erop.' Ze slikte. 'Are you afraid of Death? Stond er toen.' Ze zag aan de uitdrukking van haar vriendin dat ze haar niet geloofde. 'Soms Neza, vraag ik me af waar die fantasie van jou vandaan komt.' Het kwam aan als een klap in haar gezicht. Haar vriendin, haar beste vriendin, al bijna tien jaar lang, verklaarde haar voor gek?! Terwijl Shizu weg liep begroef Neza haar gezicht weer in haar handen en barsten in tranen uit.

Niet veel later op de fiets reed ze zo snel mogelijk naar huis toe. Ze was geen minuut langer op school gebleven, ze wilde het liefst zo snel mogelijk daar weg. Het feit dat haar beste vriendin haar in de steek had gelaten had een groot gat in haar zelfvertrouwen geslagen. Toen ze thuis kwam merkte ze dat bij de 'buurman op de hoek' een ambulance stond. Ze vroeg maar niet wat er aan de hand was, en liep meteen door naar binnen. Haar moeder stond te telefoneren. Ze ging zwijgend op de bank zitten en wachten tot haar moeder de haak neer legde en naast haar kwam zitten. 'De buurman van de hoek is overleden.' Legde haar moeder langzaam uit. 'Een vrachtwagen was gekanteld en heeft zijn auto geplet. Ze waren er net niet op tijd bij om hem er nog levend uit te krijgen.' Haar moeder stopte toen ze Neza zag met tranen in haar ogen. Neza had nooit tegen haar moeder gezegd dat ze die vreemde visioenen kreeg, en was het eigenlijk ook niet van plan. Maar soms viel het wel op. Ze zuchtte even en liep naar boven toe. Op haar kamer liet ze zich op haar bed vallen en keek naar het plafond. In de verte klonk een ambulance. 'Wie zal de volgende zijn?' Vroeg ze zich stilletjes af. Haar computer kraakte. Een lang uitgerekte stem klonk.

Hoofdstuk 2


Angstig keek Neza naar haar computer. Wat moest die stem van haar? En waarom kwam er niemand kijken? Was zij soms de enige die hem kon horen, of werd ze nu toch echt gek. Misschien was dat het wel. Misschien werd ze wel gek. Misschien hing ze aan het randje van de dood en speelte haar fantasie spelletjes met haar. Langzaam aan schudde ze haar hoofd. Ze moest nu niet in paniek raken, maar gewoon rustig blijven. Al was dat makkelijker gezegd dan gedaan. Ze voelde de paniek weer opborrelen, en slikte die moeizaam in. Ondertussen was haar computer weer rustig geworden. Ze zuchten en ging op haar bed zitten. Nu moest ze alles eerst op een rijtje gaan zetten. Nu merkte ze toch wel dat ze Shizu miste, al was er nog geen dag voorbij dat ze geen vriendinnen meer waren. Licht trillend stond ze op en liep naar haar computer toe. Wat ze precies wilde gaan doen wist ze zelf ook niet echt. Er was gewoon te veel gebeurd de laatste tijd. En ze kon er nu zelf niet meer tegen. Terwijl ze op haar bureaustoel ging zitten en haar handen in d'r gezicht begroef, kwamen de tranen eindelijk omhoog. Het was haar vandaag gewoon te veel geworden. Ze had al helemaal niet naar school gewild, nu was ze naar school gegaan werd ze voor gek verklaard door haar beste vriendin. Ze had gezien hoe haar buurman stierf en net te horen gekregen dat het ook nog zo was gegaan. Haar computer ging freaky doen en maakte enge geluiden. Kon haar leven nog slechter? Ze veegde de tranen weg en ging rechtop zitten. Met trillende vingers zetten ze haar computer aan. Hopelijk kwamen er niet nog meer van die vreemde, en griezelige geluiden uit. Anders zou ze het echt op een gillen zetten. Ze typte haar wachtwoord in, en ging naar Google. Misschien zou ze nog wat informatie kunnen vinden.

Neza's vingers gleden over het toetsenbord heen. Voor zich op haar scherm had ze een msn venster open staan. Haar ogen gleden over de naam van diegene waar ze mee chatten. Shizu. Ze zuchten, haar ex-beste virendin was niet online. Ze bedacht zich dat ze best wel eens geblockt kon zijn. Als ze dan nu een off-line bericht zou sturen zou ze het dan merken? Ze slikte en nam een besluit. Het toetsenbord rettelde vrolijk terwijl ze haar bericht tikte. 'Hey Shizu. Wat was er aan de hand vanmiddag? Waarom geloofde je me niet. Verklaar je me nu voor gek? Na al die jaren dat je me geloofde, is dit het einde?' Ze stopte evenen drukte op 'Enter'. Het bericht kwam op het scherm te staan. Ze las het nog een keer na en begon toen overnieuw te typen. 'Dit zal waarschijnlijk het laatste zijn wat je van me zult horen. Als jij zo kinderachtig doet, dat kan ik anders ook zijn. Weet je wat, zak lekker in de grond. Ik hoop echt dat de volgende die in mijn visioenen komt jij zult zijn.' Ze was woedend, woedend op haar vriendin. Woedend op zichzelf dat ze dit durfde te typen. Ze zuchten en sloot msn af. Misschien zou ze maar eens een nieuw e-mailadres moeten maken. Dan kon ze niet meer gestoort worden door Shizu. Neza starten haar internet browser op en ging weer naar Google. Ze wilde nog een keer het adres uit proberen. Met trillende vingers typte ze het adres in. Voor zich, op het beeldscherm, flikkerde een vrolijk uitziend schermpje aan. Met als bericht hetzelfde als toen ze vanmiddag had gekeken, samen met Shizu. 'De site die je zoekt in momenteel niet beschikbaar, waarschijnlijk is deze pagina definitief verwijderd. We hebben enkele sugesitisch voor u als u verder wilt zoeken. Met stomheid geslagen, voor de tweede keer vandaag, sloot ze de pagina en daarna haar hele computer af. Dit kon toch niet normaal zijn? Of wel soms. Ze schudde haar hoofd en ging op bed liggen. Misschien was het beter als ze gewoon wat zou gaan slapen. Misschien dat ze morgen helder kon nadenken.

'Neza. Neza. Neza!' Een stem riep me. Ik deed mijn ogen open maar zag niets. Waar was ik? Waarom was ik hier? Was ik dood. Was ik gestorven en was dit het hiernaarmaals? Of begon ik gewoon gek te worden. Iets wat me een betere oplossing leek. 'Neza, Neza.' Weer die stem. En hij klonk zo bekend. Van wie was die? Waarom werd ik de hele tijd geroepen? 'Neza. Neza. Kom naar mij toe Neza.' Nu begon ik echt in paniek te raken. Ik zag niets, enkel zwart, zwart en nog eens zwart. Nou, daar schoot ik ook niet veel mee op. Ik graaide om me heen, maar voelde ook niets. Ik vroeg me af of ik ergens op stond, maar mijn voeten vonden niets. Oke, dit werd met de minuut vreemde. Ik zweefde hier gewoon in het niets, in het zwart. Ik wapperde met mijn handen voor me ogen, maar zag niets. Blind?! Was het eerste wat er in me op kwam. Werd ik blind? Ik hoopte van niet, ik hoopte met heel mijn hart van niet. 'Neza. Kom naar me toe, verenig je, verenig je!' De stem klonk steeds dwingender. Opeens werd er een licht aangedaan. Tenminste zo leek het, ik kneep mijn ogen dicht voor het felle licht. 'Hey!' Riep ik. 'Wie deed er dat licht aan!' Ik had geen idee tegen wie ik stond te schreeuwen. Maar goed. Toen mijn ogen wat aan het licht waren gewent keek ik om me heen. Ik had geen idee waar ik was, maar ik zag niet meer dan een licht grijze, bijna witte, kamer waar ik in stond. Een stel mensen, tenminste zo zagen ze eruit, stonden om me heen. 'Waar ben ik? Wie zijn jullie? Ben ik... dood?' Het woord kwam moeizaam over mijn lippen heen. Ik sprak niet graag over de dood. Een van de mannen, volgens mij waren het mannen al kon ik het niet goed zien, tilte een arm op en sprak iets in een vreemde taal. 'Wattes?' Vroeg ik dom en hielt mijn hoofd even schuin. 'Neza. Verenig je, verenig je!' Het waren die mannen dus die dat de hele tijd naar me riepen. 'Wie zijn jullie!' Riep ik ze toe. 'Verenig je. Verenig je. Wij zi-'

'Neza, Neza, wakker worden.' Met moeite deed Neza haar ogen open. Even zag ze dubbel en knipperde ze een paar keer met d'r ogen om weer scherp te kunnen zien. 'Neza. Hey, meisje. Ben je wakker?' De stem van haar moeder klonk bezorgd. Neza keek haar aan en glimlachte. 'Ik ben er weer,' zei ze en rekte zich uit. Haar geheugen probeerde de droom van net terug te halen, maar alles leek gewist te zijn. 'Neza, weet je zeker dat alles goed met je is?' Ze knikte wat wezeloos en liet zich weer terug in bed vallen. 'Waarom kwam je me trouwens wakker maken. Het is zaterdag, ik mocht toch uitslapen?' De verdrietige blik in haar moeders ogen was haar niet ontgaan. Ze vroeg zich af wat er aan de hand is, maar durfde er niet naar te vragen. Misschien was het wel iets heel ergs en dan zou ze het alleen maar erger kunnen maken. En dat wilde ze niet op haar geweten hebben. ‘Neza?’ De klank in de stem van haar moeder deed haar nekhaartjes overeind staan. ‘Ja?’ Neza’s stem trilde licht. Wat was er aan de hand? ‘Neza, ik ben net terug van het ziekenhuis.’ Ze had helemaal niet gezien dat haar moeder was aangekleed. Nou, eigenlijk lette ze er niet zo veel op, aangezien haar moeder altijd vroeger op was dan zijzelf. ‘Shizu is opgenomen in het ziekenhuis.’ Ergens liet het haar koud. Whatever, ze waren geen vriendinnen meer. Maar toch. Bijna tien jaar hadden ze hun diepste geheimen met elkaar. En nu lag ze in het ziekenhuis. ‘W-wat is er gebeurd?’ De ogen van haar moeder werden vochtig. Ze wist dat haar moeder Shizu als dochter beschouwde. ‘Ze heeft een aanval gehad.’ Neza knipperde een paar keer snel met haar ogen. Ze wist dat Shizu woedeaanvallen kon hebben, maar dan nog. Het was best vreemd om dat zo te horen te krijgen. ‘Is ze gewond?’ Haar moeder bekeek haar bezorgd en knikte toen. ‘Ze heeft een hersenschudding en een gebroken been, maar verder is ze in orde. De jongens waarmee ze aan het vechten was zijn er erger aan toe. Wil je er heen?’ Neza dacht even na. Wilde ze er naar toe? Het was wel haar beste vriendin. Nee, het wás je beste vriendin. Niet meer nadat ze je heeft laten vallen.’ Schoot er door haar hoofd heen. Ze schudde haar hoofd en ging liggen. ‘Misschien ga ik vanmiddag nog wel even, mag ik nu nog even slapen?’ Vroeg ze aan haar moeder. Nogmaals werd ze grondig onderzocht door de bezorgde ogen van haar moeder en werd daarna alleen gelaten. Ze draaide zich om in bed en probeerde haar gedachten op een rijtje te krijgen. Het lukte moeizaam en uiteindelijk viel ze weer in slaap.

’Neza… Neza…’ De twee bruine ogen van Neza schoten open. Niet opnieuw hè. Gingen ze nou weer opnieuw roepen? Ze keek op haar wekken, 12:45. Ze had bijna vier uur doorgeslapen. Ze zuchten en ging op de rand van haar bed zitten. Ze begroef haar gezicht in d’r handen en probeerde wakker te worden. Terwijl ze de slaap uit haar ogen aan het wrijven was klonk een ratelend geluid bij haar computer. De haartjes in haar nek gingen recht overeind staan. Niet weer. Ze kreunde zacht en keek met angstige ogen naar haar computer. ’Neza, Neza, Neza.’ De stem, deze stem. Hij klonk zo bekend, maar tevens zo onbekend. Van wie was die? ’Neza, kom bij me. Kom bij me. Je bent toch niet bang voor de dood?’ Neza schrok op en was meteen klaar wakker. ’Je bent toch niet bang voor de dood?’ De rilde. De woorden schoten verschillende keren door haar hoofd heen. Trillend stond ze op, liet haar computer links liggen en liep de kamer uit naar de badkamer om zich op te frissen.

‘Mam, ben weg,’ riep Neza terwijl ze haar bord en beker in de afwasmachine zetten. ‘Doe je voorzichtig?’ Ze rolde met haar ogen en riep terug, ‘Altijd.’ En liep door de voordeur naar buiten.
Eenmaal buiten snoof ze de frisse ochtendlucht op. Misschien dat ze nu eindelijk eens rustig en helder kon nadenken. Ze pakte haar fiets uit het hok en reed op weg naar het park toe. Ze ging altijd naar het park toe als ze moest nadenken. Het was daar altijd zo rustig en vredig, dat je er meteen kalm van werd. Ze planten haar fiets tegen een boom aan en ging op een bankje zitten. Tegenover haar, met de vijver in het midden, zat een wat oudere man die vriendelijk naar haar glimlachte. Ze glimlachte vriendelijk terug en keek om zich heen. Opeens voelde ze een hevige hoofdpijn opkomen en werd het zwart voor haar ogen.


Toen Neza haar ogen open deed zag ze dat de man opstond. Snel stond ze op en rende naar de meneer toe. ‘Wat is het lief kind?’ Vroeg de man aan haar. ‘Laat mij u helpen, meneer,’ Stamelde ze en pakte de arm van de man. Dankbaar legde de man zijn hand op haar hand. Samen liepen ze het park uit. Neza voelde een scherpe steek door haar zij gaan toen ze man uitzwaaide. ’Vreemd, ik zie de man in het water vallen. Ik zag duidelijk dat het de vijver was die tussen ons in stond. Nou ja, ik ben blij dat ik hem heb kunnen helpen. Misschien, misschien kan ik al mijn visioenen wel tegen houden. Dan zouden er geen doden meer vallen.’ Geschrokken door haar eigen ontdekking stapte ze op haar fiets en reed langs de Hoofdweg naar huis toe. Haar mobiel ging af, onder het rijden pakte ze hem uit haar broekzak en keek naar het nummer. Onbekend stond er. Ze dacht even na en nam toen op. ’Neza..’ Neza slaakte een gil en botste tegen de stoeprand aan. Ze duikelde over het stuur heen en landen hard op de grond. Haar mobiel schoot uit haar hand en viel op de weg.