It was all a ly

Hoe verschrikkelijk moet het zijn om te weten dat je niet bij je echte ouders woont, maar dat zij je op je leeftijd van 1 week ook in een doos op straat hadden achtergelaten, en dat je nu woont bij degenen die je hadden opgeraapt in de stormnacht?

Het was een stormige nacht. Het meisje was een week oud, maar haar ouders wouden haar niet. Ze hadden haar in doeken gewikkeld en in een kartonnen doos gelegd, in het park, achter een bessenstruik. Toen renden ze weg, door de regen, weg van hun dochter...
Een dag later, om 6 uur, scheen de zon zachtjes door de ochtendwolken. Joyce en Thom maakten hun vroege wandeling in het park van hun stad, toen ze werden afgeleid door luid gehuil van een jonge baby, dat van achter de bessenstruik kwam. Joyce liep er zachtjes naartoe. Ze zag een kartonnen doos staan, waarin een baby lag, van amper een jaar oud, en een blaadje erbij:


Joyce nam het meisje in haar armen, en Thom kwam erbij. "Zouden we haar houden? Ze heeft nog geen naam..." vroeg Joyce. Thom zei: "Natuurlijk, schat.." "Wat denk je van Kayleen, als naam?". Thom zei: "Wij verwelkomen: Kayleen..."


"Maaaaaam? Paaaaaaaaaaap? Ben thuis!" Moe en uitgeteld kwam ik thuis. Eerste echte schooldag in het middelbaar, met lessen, was zo vermoeiend. Mevrouw Van Uyve en meneer Caets, een koppel die lesgeeft, deden zo raar... Pff, ik weet niet waarom. Ik ben gewoon Kayleen, zij zijn gewoon Mevrouw Van Uyve en meneer Caets. Denk ik...

Joyce, mijn moeder roept: "Ha, schat! Hoe was het?" "Nou, het was vermoeiend, maar wel tof. Kati, mijn bff, zit bij mij in dezelfde klas, dat maakt alle lessen leuk!" "Ha, da's tof, hè schat?" "Ja." "En moet je nog huiswerk maken?" "Pfff, ja, een taak over mezelf, voor godsdienst." "Ah, oké." "Heb je nog foto's van me toen ik klein was, uit het ziekenhuis?" "Goh, nee, niet echt. Ze zijn verloren gegaan." "Oké, dan. Heb je wel nog foto's van me van vroeger?" "Ja, hoor, ik geef ze je even." We stappen naar de living , waar ze een perzikkleurige doos tevoorschijn haalt. "Kies er maar een paar," zegt ze. "Oké!"

Ik neem wat oude foto's en ga weer naar boven. Ik kleef ze in een leuke collage. Plots verschijnt er een foto van een baby in een doos, die helemaal natgeregend is, waar een blaadje inligt. De tekst is niet meer te ontcijferen. Wat vreemd!

De regen liep over het mollige gezicht met korte donzige haren. Het leek alsof ze huilde, de regendruppels liepen onder haar ogen door en maakten ze doos en haar kleding helemaal nat. Ik gooide de foto weg. Maar even later griste ik hem er weer uit en gooide hem in mijn lade. Ik ging er nog even naar kijken, maar eerst de collage. ... Zo, de collage was af. Ik liet de foto nog even zitten.